Μαθητευόμενοι στη… λαμογιά.

• Ούτε άσυλο στην παραβατικότητα οφείλουν να προσφέρουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, ούτε να αποτελούν φυτώριο για την καλλιέργεια πελατειακών σχέσεων.Κάτι που δεν είναι αντιληπτό από την πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού μας…

Η έντονη δυσοσμία που περιβάλλει την υπόθεση των 106 «αντιγραφέων» του Πανεπιστημίου της Πάτρας, οι οποίοι «συνελήφθησαν» να έχουν υποβάλει πανομοιότυπες εργασίες, δεν αφορά μόνον τους ίδιους και τις πράξεις τους.

Δεν αφορά αποκλειστικά ούτε καν όσες εκ των φοιτητικών παρατάξεων της Πάτρας εμφανίστηκαν «στο πλευρό τους», αντιτασσόμενες στην πειθαρχική ποινή αποκλεισμού από την επόμενη εξεταστική περίοδο που τους επέβαλε η Γενική Συνέλευση του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου, ακόμη και εάν αυτές «εισέπραξαν» στη συνέχεια τη δυσμένεια των «κεντρικών» οργανώσεών τους.

Κυριότερα, αφορά τα διδάγματα που καλούνται να αντλήσουν τόσο οι ίδιοι οι «αντιγραφείς» όσο και οι συμφοιτητές τους από αυτήν την υπόθεση.

Αφορά την καλλιέργεια μίας κουλτούρας παραβατικότητας και πελατειακών σχέσεων, ήδη από τον «προθάλαμο» του επιστημονικού και επαγγελματικού βίου αυτών των νέων ανθρώπων, το πανεπιστήμιο, που μετατρέπεται έτσι σε «εκκολαπτήριο λαμόγιων».

Αφορά την καλλιέργεια της πεποίθησης ότι η πρόσβαση στην εκάστοτε «εξουσία» αποτελεί αρκετή και ικανή συνθήκη για την εξασφάλιση μίας ιδιότυπης ασυλίας και ενός «ελευθέρας» σε κάθε είδους παραβατικές ή αδιαφανείς συμπεριφορές.

Σε πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα της υφηλίου, οι υπαίτιοι αντίστοιχων πράξεων θα αποβάλλονταν. Στην Ελλάδα, όχι μόνο διατηρούν τη φοιτητική ιδιότητά τους, υφιστάμενοι μία σχετικά ήπια τιμωρία, αλλά βρίσκουν και προασπιστές για τις πράξεις τους.

Πρόκειται για αντιλήψεις και νοοτροπίες που ευνοούν την αδιαφάνεια και τη «συναλλαγή», ακόμη και με το καθηγητικό προσωπικό, με στόχο το κομματικό όφελος.

Ανοίγουν έτσι, όμως, την πόρτα στον εκμαυλισμό συνειδήσεων και στην εδραίωση ενός ιδιαίτερα σαθρού υπόβαθρου για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Προφανώς, αποτελούσε μονόδρομο για τη ΝΔ και την ΟΝΝΕΔ η αποπομπή του υπευθύνου της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Πάτρας, όμως αυτή η απόφαση δεν χτυπάει το «κακό» στη ρίζα του. Ούτε, βεβαίως, το αντιμετωπίζει η επαμφοτερίζουσα ανακοίνωση που εξέδωσε η ΠΑΣΠ Πάτρας.

Η αντιμετώπιση των φοιτητών ως «πελατών» και η δημιουργία κομματικών «στρατών», ήδη από τα πανεπιστήμια, αποτελούν τον καλύτερο τρόπο για τη διαιώνιση των «πελατειακών σχέσεων» στην πατρίδα μας.

Πώς ακριβώς προάγεται η παιδεία και η καλλιέργεια αυτών των νέων ανθρώπων από τις κάθε λογής πρακτικές «εξυπηρέτησης», στις οποίες επιδίδονται οι κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, «μεσολαβώντας» προς καθηγητές ή διανέμοντας «εργασίες» ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, στην προσπάθειά τους να «στρατολογήσουν» νέα μέλη;

Πώς ακριβώς αντιμετωπίζονται τα πραγματικά προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος από την αφισοκόλληση, την κατάληψη δημόσιου χώρου ή ακόμη και από την «αξιοποίηση» του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου για την τέλεση κάθε λογής αξιόποινων πράξεων;

Όσο, δε, για την πολιτική ηγεσία του ίδιου του υπουργείου Παιδείας; Έλαμψε, έως τώρα, διά της απουσίας της, από αυτή την υπόθεση.

Όσο τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας αντιμετωπίζονται από τα κόμματα ως φυτώρια νέων μελών και στελεχών, τόσο θα διαιωνίζεται το φαύλο καθεστώς των πελατειακών σχέσεων, το οποίο φέρει σημαντικό μέρος της ευθύνης για τη σημερινή κατάντια του τόπου μας.

Όταν το πολιτικό προσωπικό της χώρας ενθαρρύνει τη σύναψη σχέσεων αυτού του είδους, ήδη από το πανεπιστήμιο, γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε ότι κάποτε θα εκλείψει το φαινόμενο του «πελατειακού κράτους» στην Ελλάδα ή ότι θα υπάρξει πραγματικός σεβασμός προς τους θεσμούς;

Οι κομματικές παρατάξεις δεν έχουν θέση στα πανεπιστήμια.

Κάποτε πρέπει να το αντιληφθούμε.


Του κ.Ν.Γ. Δρόσου